طی این سال‌ها که با دوستان زیادی در خصوص نحوه اجرای شهر هوشمند صحبت کردم و در رویدادهای داخلی و خارجی شرکت کردم و بعد هم ساختار شهرهای ایران رو بررسی کردم، به این نتیجه رسیدم که فرآیند تحقق شهر هوشمند باید از یک فاز اولیه شناخت وضع موجود و مفهومی شروع بشه و پتانسیل‌های شهر و چالش‌ها و اقدامات انجام شده شناسایی بشه و در مرحله بعد با اجرای پایلوت و پروژه‌های کوچک‌مقیاس، ایرادات احتمالی شناسایی بشه و شهر با پیچیدگی زیادی به یکباره مواجه نشه و مردم و کاربران شهری هم بتونن با این تحولات ارتباط برقرار کنن و در مرحله بعد و با رفع ایرادات احتمالی، پروژه در مقیاس بزرگ‌تر اجرا بشه.
چند وقت پیش داشتم چارچوب شهرهای هوشمند ASEAN رو می‌خوندم و دیدم که مسیر خوبی رو برای اجرا و تحقق شهر هوشمند بیان کرده. این چارچوب توسط مجموعه ASEAN و کشور ژاپن در سال 2021 و 2022 تهیه شده.
در تهیه این راهنما به نکاتی توجه شده که برخی رو اینجا آوردم:
• چارچوب شهرهای هوشمند ASEAN، شامل ۵ مراحل اجرایی شهر هوشمند و 6 توانمندسازه.
• برنامه‌ریزی و توسعه شهرهای هوشمند، نیازمند رویکردی یکپارچه به سیستم‌های فیزیکی، دیجیتالی و انسانیه.
• ازآنجایی‌که انتظار میره از فناوری دیجیتال به‌عنوان توانمندساز برای حل مشکلات شهری استفاده بشه، این کتاب راهنما، به استفاده صحیح از فناوری توجه ویژه داره.
• از منظر جذب سرمایه‌گذاری در پروژه، به بانک‌ها، سرمایه‌گذاران، مشارکت عمومی و خصوصی و همچنین جامعه محلی توجه شده.
• این کتاب راهنما به موانع یا چالش‌های رایج شناسایی شده، مانند نقص اطلاعات، بازگشت سرمایه، ظرفیت مالی، ظرفیت اجرا و هماهنگی به خوبی پرداخته.
محتوای اصلی این کتاب راهنما، بر مبنای مسائل و راه‌حل‌های توسعه شهرهای هوشمند در شهرهای ASEAN تهیه شده و شامل پنج مرحله و شش توانمندساز برای توسعه شهر هوشمنده که در تصویر آوردم.
پ.ن: در پست‌های بعدی سعی می‌کنم بخش‌های مهمی از این کتاب راهنما رو خلاصه کنم.
